|
مقاله ادبیات و سبکهای شعر
مقاله ادبیات و سبکهای شعر
|
|
| دسته بندی | زبان و ادبیات فارسی |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 17 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 15 |
ادبیات و سبکهای شعر
زبان و ادبیات جلوه گاه اندیشه ، آرمان ، فرهنگ و تجارب و روحیات یک
جامعه است . انسان ها در گذر زمان از زبان برای انتقال پیام ها ، عواطف و
اندیشه های خویش بهره جسته اند و از ادبیات که زبان برتر است به عنو ان
ابزاری در انتقال
بهتر ، بایسته تر و مؤثرتر اندیشه خود استفاده کرده
اند . ادبیات ، در تلطیف احساسات ، پرورش ذوق و ماندگار کردن ارزش ها و
اندیشه ها سهمی بزرگ و عمده بر دوش داشته است . به همین دلیل هر اندیشه ای
که در قالب مناسب خویش ریخته شود پایا و مانا خواهد بود .
زبان و
ادب فارسی ، زبان دوم عالم اسلام و زبان اول عالم تشیع ، عامل وحدت ملی و
پل انتقال مواریث ارجمند فرهنگی از نسل های گذشته به امروز و از امروز به
آینده است . به همین دلیل مضامین پر شور عرفانی ، حکمی ، فلسفی ، اخلاقی و
هنری در زبان و ادب فارسی چشمگیر و چشم نواز است .
سبک شعر، یعنی مجموع کلمات و لغات و طرز ترکیب آنها، از لحاظ قواعد زبان و مفاد معنی هر کلمه در آن عصر، و طرز تخیل و ادای آن تخیلات از لحاظ حالات روحی شاعر، که وابسته به تأثیر محیط و طرز معیشت و علوم و زندگی مادی و معنوی هر دوره باشد، آنچه از این کلیات حاصل می شود آب و رنگی خاص به شعر می دهد که آن را «سبک شعر» می نامیم، و قدما گاهی به جای سبک «طرز» و گاه «طریقه» و گاه «شیوه» استعمال می کردند. ...
...
سبک هندی :
سبک هندی یا اصفهانی که مقدمات آن از دوره مفعول فراهم شده بود با ظهور
دولت "صفویه" در ایران و "بابریه" در هند و نیز بر اثر بعضی عوامل اجتماعی و
سیاسی و دینی به وجود آمد.
پادشاهان صفوی برای حفظ استقلال ایران و
تشکیل حکومت ملی، مذهب شیعه را به عنوان یک مذهب ملی و رسمی در سراسر ایران
رواج می دادند و برای اشاعه آن تبلیغات دامنه داری را آغاز کردند و همین
امر روال مذهبی و سنتی گذشته را تغییر داد.
توجه شدید پادشاهان صفوی
به تشیع و علاقه فراوان آنان به خاندان نبوت و اهل بیت باعث شد که شعر در
خدمت مذهب و تبلیغ مذهبی قرار گیرد.
پادشاهان صفوی به مدح و اغراقات
آن چندان علاقه ای نشان نمی دهند. غالباً شعر در نظر آنان جز مناقب و مراثی
امامان و اهل بیت چیزی نیست و شاعران مدیحه سرا که جز اغراق و تملق چیزی
برای ارائه کردن نداشتند مورد بی اعتنایی قرار می گرفتند.
برخی از شاعران به دربار بابریه رفتند و بسیاری به شعر مذهبی خاص مرثیه روی آورند.
از آنجا که دربار ایران به شاعران روی خوش نشان نمی داد، قصیده سرایی و
سرودن خاصه مدیحه از رونق افتاد و همین موضوع امر باعث می شد که شعر از
دربار خارج شود و به دست مردم و طبقات مختلف بیفتد.
مدرسه هایی که در
دوره سلجوقیان رونقی گرفته بودند، به تدریج از میان رفتند و شاعران که
غالباً اهل حرفه و کسب و کار بودند از مدرسه و علوم مدرسه فاصله گرفتند.
...
...
